Ronî Gel Ronî;
gel otur yamacıma
Gel, biraz daha yan acıma
Sen Ronî; ismiyle müsemma, ışığı gözlerimin
Biraz da ağacısın dileklerimin
Kendisinden kendisini dilediğimsin.
Aklımın deliliğe vurup vurup kalktığı yersin
Bilir misin, deliliğin yoktur zaman diye bir kaygısı
Kaygı, düşünmeler sonucu varılan bir duraktır.
Çok düşünmedim Ronî ve belki de hiç
Düşünmek, akılda seçenekler doğurur
Sen, müptelası kıldığından beri tebessümünün
Ben en çok da gülmeyi unuttum Ronî
Gel Ronî, gel, olacağım ol
Ol ki ben de olacağıma varayım
Dane dane göm beni bereketin anası topraklarına
Sende filizlensin boyum
Boy vermek, biraz da iddia etmektir
Ronî Dane misali, kendini koyup hiç almaktır boy vermek
Aldanma boyuma, cesaretim sabiliğindendir huyumun Ronî,
Arya’nın asil soylu asıl kızı
Saadet ummanından dünyamı izleyen
Perslerin yıldızı Gülümse n’olur, yatacak yerimi göreyim gamzelerinde
Ve belki de ölmeliyim orada
Yüzünden dünyaya dağılan baharın başlangıcında
Bir kış daha görecek kadar yok tâkâtim
Avucunda sıkı tut ruhumu, geçmesin aramızdan zaman Ronî;
gözlerinin önünde ölen değil, ellerine doğan kıl beni
Kuşlar senden sana göçer bende her mevsim
Reyhanî bir kokunun membaıdır kanımca nefesin
Başka neden aramadım sende aşka düşeli
Bütün nedenler seni daha da giz kılıyor hücrelerimde
Sen bana kulak ver, ben sana can
Asma beni yüzüne Ronî
Saçlarında intihar endişesiyim her gece
Telaşıma ver beni ve kurtar kaygılarımdan
Sen, tenhalarda beni kuşatan yalnızlığım
Ve ben hazırken sana içimi adamaya
Hayat mahkûmiyetim varlığında son bulsun
Kesme sözümü, göze alabildiğin olayım
Bir sabah dilinle muştula adımı
Ve seninle Ronî
Yükselen ruhumun dalalım seyrine
Ve seninle Ronî
Harcayalım biriktirdiğimiz hüznü

Mehmet ERCAN